Dla niepogodzonych ze śmiercią przyjaciela - przeczytajcie

[Meg97]

Bardzo mi przykro z powodu Twojej straty. Ja swojego Wolfiego pożegnałam pięć lat temu, ponad miesiąc płakałam zanim w miarę się pozbierałam. Znam Twój ból i wiem co czujesz.

[waga109]

Minęło półtora roku od pożegnania. Byłam do końca…do samego końca. Najgorsze podczas tego etapu jest tzn „ostatnie tchnienie”, gdy płuca wypuszczają powietrze, pies jakby się krztusi a ty masz ochotę krzyczeć „ratujcie go bo się dusi”. Okropne.Po wszystkim zabrałam ciałko ze sobą. Weterynarz nie protestował i nie pytał o szczegóły. Rozumiał. Niestety sam fakt podjęcia tej decyzji (by skrócić cierpienie psa, a może coś da się jeszcze zrobić) był na tyle traumatyczny dla mnie że całkowicie pozbawił mnie emocji na tamten moment. Chyba czułam że muszę być spokojna dla niego. I żałuję tego. Każdego dnia żałuję że nie pożegnałam się z nim morzem łez. Do dziś nie mogę przepracować tego. Może gdybym wtedy wylała z siebie całą złość, żal, smutek to dziś byłoby inaczej. I druga sprawa o której powiem….to gdzie zakopiecie swego psiaka (pomijając że jest to nielegalne) ma ogromne znaczenie. Ja wybrałam las. Miejsce gdzie mogłam go odwiedzić. I tu niestety- po półtora roku- moje serce pękło na nowo, gdy podczas „odwiedzin” zobaczyłam rozkopany grób. Straszne przeżycie. Nie umiem się pozbierać z myślą że go zawiodłam, że nie mógł w spokoju leżeć. Okropne przeżycie.

[bou]

Dnia 29.01.2025 o 14:48, waga109 napisał:

Minęło półtora roku od pożegnania.

Bardzo Ci współczuję,pamiętam Was....

[waga109]

Dziękuję Ci Bou…ja też Cię pamiętam i Twoje cenne wsparcie i porady.

[Nadziejka]